7TH SUNDAY IN ORDINARY TIME A

I HATE YOU BUT I LOVE YOU MORE

Adunay panultihon nga nagkanayon: “Love is like a bubblegum kon mopilit makabuang.” Ug aduna pa gayoy lain: “Love is blind”. Aduna usay mga komedya nga mga gimik karon sa mga radio ug sa mga text,sama pananglit sa: Camera ka ba? Y man? Kon makakita man gud ko nimo maka smile man gud ko. Estoryahheeee!!!! Or Laagan ka no? Y man? Nagsige man gud kag suroy suroy sa akong kasingkasing. Estoryahheee!!! Pero , unsa man gayud diay ang gitawag natog gugma? Ang gugma matud pa sa mga dictionary: love is an intense feeling of deep affection. Intense, meaning is strong feeling of deep affection to the other person. Pero unsaon man nato paghatag niining gitawag natog intense feeling niadtong mga tawo nga dili nato ganahan? Mao kini ang gihagit kanato sa atong ebanghelyo karon.

Jesus in our Gospel today pointed out the higher standards for right conduct. Instead of the maxims used to govern their response to a certain situations, Jesus uses the higher one, which is love, which he experienced from his Father in heaven. Tinuod lisod kini nga buhaton tungod kay dili sayon mahigugma sa mga tawo nga atong gikasilagan.

Mga igsoon, sa atong panahon karon, ang panag-away dili masulbad kon imong hulipan ug laing panag away. Susama ra kini sa atong inadlaw-adlaw nga kasinatian: kon nabati nato nga adunay nasuko kanato; dili kini masulbad kon masuko usab kita kaniya. Ang maghatag niini ug kasulbaran mao ang pagpangayo ug pasaylo kaniya, pag ampo kaniya ug pagpakita sa imong maayong relasyon ngadto kaniya, sa mubo nga pagkasulti ang paghigugma kaniya. Mao kini ang giingon ni Hesus diha sa atong ebanghelyo: “higugmaa ang inyong mga kaaway ug pag ampo kamo alang sa mga tawo nga nagpasipala kaninyo, aron mahimo kamong mga anak sa inyong Amahan nga atua sa langit.”

Sa bata pa ako kanunay lamang akong daugdaugon sa akong klasmet. Mao nga segi lang kami ug sumbagay. Nisaad ko sa akong kaugalingon nga kinahanglan nga makabalos ako usa ka adlaw niana. Tungod sa maong pagdumot ni eskwela ko ug karate aron ako makabalo ug makabalos sa akong klasmet. Tuod man nahuman nako ang karate apan sa hinayhinay usab nawala ang akong pagdumot, tungod sa akong pagkakita sa iyang kahimtang. Looy na kaayo tan awon ang akong klasmet niwang na kaayo ug buotan napod. Ug ako usab nakapamalandong nga dili maayo nga manimalos kay kabalo nako ug karate! Nagkita kami ug kausa, nalooy ko ug samot, mao nga ako siyang giduolan, akong gikumusta ug nakig estorya ako kaniya ug didto nawala ang akong kalagot kaniya.

Ang gugma gamhanan kaayo kay gikan man kini sa Dios. Pagkanindot sud ongon kon ikaw maglakaw sa dalan nga inubanan sa hoyohoy sa kahanginan, dinayanan sa mga bulak sa kadalanan ug ang tanan nga imong matagboan imong pahiyuman tungod kay ikaw mahigugmaon man. Apan pagsubo tan awon ang tawo nga dili mahigugmaon maglakaw sa dalan wala gayoy kauban, ang tanan niyang matagboan moyam-id ug unya kalit siyang biyaan. Busa ikaw karon igsoon, ako ikawng hagiton batoni ang kasingkasing nga mahigugmaon.

Story:

Two friends were walking through the desert. During some point of the journey, they had an argument; and one friend slapped the other one in the face. The one who got slapped was hurt, but without saying anything, wrote in the sand: “Today my best friend slapped me in the face.”

They kept on walking, until they found an oasis, where they decided to take a bath. The one who had been slapped got stuck in the mire and started drowning, but the friend saved him. After he recovered from the near drowning, he wrote on a stone: “Today my best friend saved my life.”

The friend who had slapped and saved his best friend asked him, “after I hurt you, you wrote in the sand and now, you write on a stone, why?” The friend replied “when someone hurts us we should write it down in sand where winds of forgiveness can erase it away. But, when someone does something good for us, we must engrave it in stone where no wind can ever erase it.”

(Story from unknown author)